Roczne dziecko , załamanie psychiczne

Tak jak w temacie moje dziecko ma roczek a ja przestaje sobie radzić .. 

kocham ja na prawdę , chciałam mieć dziecko , mąż tak samo była i jest oczkiem w głowie ale od kad skończyła 10miesiecy to mam wrażenie ze stała się mała szantażystką .. 

wszystko wymusza na mnie płaczem , piskiem .. a ja zaczynam sobie coraz to bardziej z tym nie radzę i zaczynam dostawać do głowy . 
Jest zle .. 

moj mąż jest w domu krótko gdy wraca z pracy to mała już śpi .. wstaje pobawi się z nią godzinę dwie i ucieka do pracy i w zasadzie te dwie godziny to jedyny czas gdy mogę zrobić obiad czy cokolwiek innego .. gdy wychodzi Marysia wiesza się na mojej nodze , piszczy , krzyczy i tak będzie robić dopóki się z nią nie zacznę bawić .. co tez nie jest proste bo jest jej wszędzie pełno i nie potrafi się zająć niczym na dłużej niż 2 minuty, najbadziej lubi jak się z nią tańczy , biega na czworaka .. No ale ile tak można godzina dwie .. i jestem wykończona bo jak się z nią aktywnie podkreślam aktywnie nie bawię to głośno pokazuje sprzeciw .. 
Dziecko ciagle płacze , krzyczy , marudzi wstaje już po 4 i dzień zaczyna właśnie takim marudzeniem .. 

odwazylam się powiedzieć mężowi ze mnie to przerasta , nie jestem w stanie zrobić w domu nic pod jego nieobecność wszystko jest przewrócone do góry nogami , jest mi wstyd gdy widzę ze kobiety maja po 4 dzieci i maja czysto w domu , są szczęśliwe ,zadbane .. 

ja nie mam czasu o siebie zadbać . Nie pamietam kiedy się pomalowałam , zrobiłam włosy inaczej niż w kitkę  I zjadłam cos w spokoju .. 

nie wiem co robię nie tak , mąż mnie uspokaja i mówi ze wie jaka ona jest ,ze jest dzieckiem które potrzebuje dużo zainteresowania i mam się nie przejmować tym ze jest nie posprzątane .. ale mi wysiada głowa gdy o 4.30 słyszę ,ze już marudzi a jeszcze się dobrze nie obudziła i staram się być opanowana zabawić ja i na chwile jest ok .. ale wystarczy ze zostawię ja sama by przygotować jej śniadanie i jest płacz , wiec robię je z nią na rękach ale marudzi .. 

powiedziałam również mamie ze mnie przerasta opieka nad nią ze się boje tego co będzie dalej ..mama uspokaja mnie ze to tylko taki etap , ze po prostu trafiło mi się żywiołowe dziecko i żadne z jej dzieci takie nie było ale taki po prostu jej urok i z czasem to minie .. 

Głowa mi pęka , płakać mi się chce . 
W dzisiejszej dobie nawet nie mogę wyjść z nią na spacer a to była jedyna forma wyciszenia dla mnie .. dodam ze Maryśką ma jedna 20minutowa drzemkę w ciągu dnia i wtedy mam wrażenie ze pobijam rekordy gunessa starając ogarnąć dom w te 20 min .. 

kocham ja , wiem ze to tylko dziecko w życiu nie zrobiłabym jej krzywdy . 
ale ostatnim czasem mam dość siadam i po prostu płacze razem z nią . 
Dzis mąż wziął na nią opiekę bo się pochorowałam, mam zapalenie płuc. dlatego mam czas by się trochę pożalić ..

i pewnie nie uwierzycie , czuje się tragicznie ale dziekuje ze mogę poleżeć i chociaż przez pare dni zregenerować się na dalsza walkę .. 

glupio mi to pisać bo w dzisiejszych czasach powinnam być wdzięczna ze mam zdrowe dzieci i męża i cieszyć się z tego co mam i tez tak do tego podchodzę staram się myśleć pozytywnie ,ale to nie wystarcza .. 

mozecie podzielić się ze mną z radami jak to robicie ze tak świetnie sobie radźcie przy dzieciach ? Ja nie potrafię udawać ze nie słyszę jej płaczu i robić obiad np.. ale to wszystko zaczyna mnie wykańczać psychiczn

Ja myślę że po prostu jest absorbującą dziewczynką i tyle. Ja też mam absorbujące dzieci (dziewczynki 4,5 roku i prawie 2 lata)- cały czas coś chcą, cały czas jęczą, robią taki bałagan że codziennie mam minimum 30 min. sprzątania tylko po nich + sprzątanie na bieżąco to co rozleją i  wysypią.

W dodatku wszędzie się wspinają. Staram się wszystkie krzesła w domu trzymać przewrócone bo zaraz przystawiają sobie do stołu/półki/blatu i biorą zakazane rzeczy albo rzeczy dzięki którym robią bałagan. Na nic zakazy/nagrody/kary i tłumaczenie.

Doskonale wiem o czym mówisz ale ja jakoś nauczyłam się z tym żyć- ze starszą już jest trochę lepiej. Może będzie lepiej jak dzieci trochę podrosną:)

Po pierwsze to mi wygląda na lęk separacyjny, norma w tym wieku. Po drugie, ja też mam wiecznie nieposprzątane a moje dziecko nie jest nawet w połowie tak wymagające jak Twoje rozważalaś oddanie do żłobka? Będziesz wracać do pracy po macierzyńskim?

Mi moje dziecko też daje w kość. Niestety po roczku zaczęłam mu puszczać tv - wiem że robie zle ale przynajmniej mam czas na zrobienie obiadu bez słuchania płaczu. 

A jak z tym spaniem - próbowałaś w dzien kłaść się z dzieckiem?

 

Ja myślę że po prostu jest absorbującą dziewczynką i tyle. Ja też mam absorbujące dzieci (dziewczynki 4,5 roku i prawie 2 lata)- cały czas coś chcą, cały czas jęczą, robią taki bałagan że codziennie mam minimum 30 min. sprzątania tylko po nich + sprzątanie na bieżąco to co rozleją i  wysypią.

W dodatku wszędzie się wspinają. Staram się wszystkie krzesła w domu trzymać przewrócone bo zaraz przystawiają sobie do stołu/półki/blatu i biorą zakazane rzeczy albo rzeczy dzięki którym robią bałagan. Na nic zakazy/nagrody/kary i tłumaczenie.

Doskonale wiem o czym mówisz ale ja jakoś nauczyłam się z tym żyć- ze starszą już jest trochę lepiej. Może będzie lepiej jak dzieci trochę podrosną:)

 

Fajnie jest wiedzieć ,ze ktoś mnie rozumie .. i jest w podobnym położeniu tzn nie żebym życzyła Ci zle ale dobrze wiedzieć ,ze nie jestem sama . 
licze na to ,ze faktycznie będzie lepiej gdy podrośnie ,ale nie sadze abym prędko postarała się o rodzeństwo dla niej .. 

To co czujesz nie jest ani dziwne, ani złe. Takie jest macierzynstwo- wykanczajace!

I każda kobieta ma inny charakter, inną cierpliwość, inne potrzeby. Ja podziwiam matki pełna piersią, którym udaje się mieć ogarnięte w domu, wybawione dzieci, wymalowane paznokcie u mnie albo rybki albo akwarium.... Znam tez takie, które mają 7 synów i maja błysk w domu. A znam takie co mają jedno dziecko, burdel i wywalone... to chyba kwestia podejścia i organizacji. Najszczesliwsze są chyba te, które mają z kim zostawić dzieci i oddać się przyjemności (Nie znam uczucia,,ale podobno fajne) 

twoja mama ma rację, że to taki etap. Poza tym twoja córka tez jest przyzwyczajona do tego,że zapalacze i wygra. Pewnie tez nie potrafi sie bawić sama, bo nie jest tego nauczona.  

Musisz to przetrwać i przeorganizuj życie

Mniej czasu na sprzątanie i stanie przy garach. To nic złego że nie masz czysto jak przed kolędą i codziennie świeżego obiadu. Szanuj swój czas wolny, bo to kradzione chwile

Nie biegnij jak tylko dziecko zaplacze. Sama wiesz kiedy płacze bo boli, a kiedy bo ma widzi mi sie. Jak ma widzi mi się to poczeka. Wyłącz sie na marudzenie ,tłumacz że teraz jesteś zajęta i ma poczekać. W kuchni daj jej garnki i drewniane lyzki do zabawy, jakies miski. Mój syn lubił przekładać owoce i warzywa do kilku różnych misek. W sumie bawił się wszystkich czym nie mógł się skrzywdzić: warzywami, owocami, dużym makaronem, łyżkami, puszkami, czasem dostawał nawet kolorowa posypke do lodów na talerzyk i wybieral kolory. 5 minut ciszy! 

Naucz dziecko spać dłużej, kładź później trochę... Ja bym wysiada gdyby mnie o 4.3o budzono. Moje dzieciaki czasem tez miały takie pobudki, ale mowy nie ms żebym wstała! Brałam do łóżka i spałam dalej... one marudziły, wiercily sie, ale po kilku takich pobodkach spały dalej.  

A co do dbania o siebie to wiadomo ,że chciało by się mieć święty spokój i się skupić. Dla mnie do dziś męczarnia jesr depilacja i inne zabiegi wieczorne, bo ktoś zawszw jęczy pod drzwiami. Z malowaniem się łatwiej choć moja kosmetyczka wygląda jak plac zabaw. 

Maz powinien czasem dać Ci się odmozdzyc, zabrać dziecko i się zająć. Np w weekend... napisałaś,że odwazylas mu się przyznać do tego,ze jest Ci ciężko. Wg mnie to nie powinien byc powód do okazania odwagi. To normalna rzecz, powinnaś mu o tym mówić, mówić co sprawia Ci trudności, męczy i dlaczego. Oni nie "suedza" w domu z dziećmi i nie wiedzą jaki to urlop. Mój mąż ostatnio pracuje z domu, ja po 12 h w pracy i on wysiada. Az miło

także rozpisalam sie,ale zacznij byc trochę egoistka, trochę olej obowiazki, więcej wymagaj od męża i traktuj dziecko jak nieco starsze niż jest, bo lepiej traktować poważniej niż niuniać

Moj synek taki byl, ciagle musial byc przy mnie. Jak sobie z tym radzilam? W kuchni rozlozylam mu puzzle puankowe i kilka zabawek, a ja obok robilam obiad i mówiłam do niego albo mu spiewalam. Tak jak pisala poprzedniczka - nauczylam sie z tym żyć, szlam pod prysznic - bralam go ze sobą do lazienki i sadzalam w lezaczku a on sobie obserwowal. Sprobuj trochę wyluzować, nic sie nie stanie jak dom przez kilka dni bedzie nieogarnięty. Czas bardzo szybko mija - uwierz, ze bedziesz wspominac ten czas z sentymentem, bo teraz dla dziecka jestes calym światem. A gdy placze, probuj odwracac jej uwage, podejdz z nia do okna i mow - zobacz ptaki, wiewiorka itp... Na mojego dzialalo. Moj syn tez ciagle wymagal uwagi, a teraz jest wspanialym chlopcem, potrafi zajac sie sam sobą, jest rozgarniety i samodzielny jak na swoj wiek, w przedszkolu panie bardzo go chwalą. A na pocieszenie dodam, ze do roku drzemki trwaly 20-30 minut, a gdy zaczął chodzil wydluzyly sie do 1,5 - 2 godzin

Ja bym zwyczajnie ignorowała jakieś krzyki, wymuszanie. 

Doskonale Cię rozumiem. Ktoś tu pisał, ze jak szedł pod prysznic to wkładał dziecko do bujaczka a ten się przyglądał Hehehe u mnie to niemożliwe, wcześniej tak, ale od 9 miesiaca życia nauczył się z niego wychodzić. To samo krzesełko do karmienia - normalnego jedzenia jest może 2 minuty potem próbuje wstawać, już się nauczył i je na stojąco - szok! Tez mam bardzo absorbujące dziecko. Nie zabawi się samo, jak płacze to od razu na mnie patrzy, jak coś robie uwiesza się na mojej nodze i wyje. Tez się kiedyś popłakałam przy mojej mamie, ale wytłumaczyła mi, ze ludzie są różni i po prostu taki ma temperament (po mężu Hahaha). Faktycznie tak jest, ale chciałabym go czasem wziąć na kolana i przytulić a on ucieka i się wije, a jak nie chce go wziąć i siedzę obojętna to płacze bo mam go wziąć. Obłęd. Musimy z tym jakoś żyć i to zaakceptować. Widzę po synku, ze on już sporo rozumie i testuje nasze reakcje. U mnie teraz ma tapecie jest rezygnacja z piersi (ma 10 miesięcy) ale ciężko to widzę. Dodam, ze śpię z nim bo ma bardzo wrażliwy sen i się kręci i jak nie śpimy w 3 to niestety, ale nikt z nas się nie wyśpi  jestem z Tobą! Ktoś mi dał kiedyś radę - wszystko mija, a dzieci małe są małe tak krótko, ze jeszcze będziemy tęskniły za takimi problemami  

 

Doskonale Cię rozumiem. Ktoś tu pisał, ze jak szedł pod prysznic to wkładał dziecko do bujaczka a ten się przyglądał Hehehe u mnie to niemożliwe, wcześniej tak, ale od 9 miesiaca życia nauczył się z niego wychodzić. To samo krzesełko do karmienia - normalnego jedzenia jest może 2 minuty potem próbuje wstawać, już się nauczył i je na stojąco - szok! Tez mam bardzo absorbujące dziecko. Nie zabawi się samo, jak płacze to od razu na mnie patrzy, jak coś robie uwiesza się na mojej nodze i wyje. Tez się kiedyś popłakałam przy mojej mamie, ale wytłumaczyła mi, ze ludzie są różni i po prostu taki ma temperament (po mężu Hahaha). Faktycznie tak jest, ale chciałabym go czasem wziąć na kolana i przytulić a on ucieka i się wije, a jak nie chce go wziąć i siedzę obojętna to płacze bo mam go wziąć. Obłęd. Musimy z tym jakoś żyć i to zaakceptować. Widzę po synku, ze on już sporo rozumie i testuje nasze reakcje. U mnie teraz ma tapecie jest rezygnacja z piersi (ma 10 miesięcy) ale ciężko to widzę. Dodam, ze śpię z nim bo ma bardzo wrażliwy sen i się kręci i jak nie śpimy w 3 to niestety, ale nikt z nas się nie wyśpi  jestem z Tobą! Ktoś mi dał kiedyś radę - wszystko mija, a dzieci małe są małe tak krótko, ze jeszcze będziemy tęskniły za takimi problemami  

coś w tym jest. Moja córka (2 latka) długo spała z Nami w łóżku (a raczej ze mną, bo mąż pracuje na nocki). Od kilku dni śpi we własnym łóżeczku, caly "proces" przebiegł bardzo gładko a podobno im dłużej dziecko śpi z rodzicami tym trudniej je potem przenieść do własnego pokoju i łóżeczka. Ja byłam nawet trochę smutna z tego powodu, łóżko wydawało się nagle takie wielkie i puste. Patrząc wstecz to te dwa lata minęły jak jeden dzien. Przez pierwsze pół roczku życia córa spała w lozeczku, później tak jej się odmieniło że nie dało jej się nawet przełożyć z łóżka do łóżeczka. Odpuściłam i spała z Nami. Później tym bardziej nie próbowałam, bo spała strasznie niespokojnie no i piła jeszcze mleko w nocy. 

Teraz tak się wszystko ułożyło, że skończyliśmy jej pokoik, w tym czasie kupiłam kołderkę i pościele itp., młoda przez jelitowke nie mogła jeść nabiału więc mleko mm poszło w odstawkę i to też poszlo super, bo chyba tylko raz chciała na wieczór mleko ale nie dałam jej go. I już w kolejnych dniach o nie nie wolała i tym samym zaczęła przesypać całe noce bez pobudek, bo kiedy piła na wieczór mleko to potrafiła się na nie obudzić jeszcze w nocy. 

Nauczyło mnie to tego, że na wszystko przyjdzie czas. 

Autorko Jakoś mi się nie chce wierzyć że 10 miesięczne dziecko śpi tylko w ciągu dnia 20 minut ,mój synek obecnie ma 2 latka i w wieku 10 miesięcy spał po 2-3 godziny. Teraz już w ogóle nie śpi w dzień. Najlepsze rozwiązanie, posadź dziecko przed telewizor i włącz bajkę albo daj jej telefon i puść piosenki dziecięce na YouTube ,przecież musisz coś zrobić, jakoś sobie z tym poradzić.

 

Autorko Jakoś mi się nie chce wierzyć że 10 miesięczne dziecko śpi tylko w ciągu dnia 20 minut ,mój synek obecnie ma 2 latka i w wieku 10 miesięcy spał po 2-3 godziny. Teraz już w ogóle nie śpi w dzień. Najlepsze rozwiązanie, posadź dziecko przed telewizor i włącz bajkę albo daj jej telefon i puść piosenki dziecięce na YouTube ,przecież musisz coś zrobić, jakoś sobie z tym poradzić.

Uwierz, dziecko może tak krótko spać  mój synek od noworodka spał bardzo mało i krótko- teraz moja przyjaciółka urodziła i jej córeczka śpi non stop. Dzieci są po prostu różne  

Masz koronawirusa?