Jestem szczęśliwą domatorką, a nawet kurą domową...

ech ale jaak-- a na rynku pracy będziesz mieć pracę w tym zawodzie.?

Wiesz nie wiem czy będę miała, niestety ja z tych niepraktycznych, ale lubię swoje studia :)

Chyba że masz komfortową sytuację i nie dbasz o to?? Mąż dobrze zarabia??

no cóż widać,że wielu jest fajnych mężów :). Co do znajdowania pracy w zawodzie-teraz każdy z nas jest jak kameleon stara się dostosowywać do sytuacji i z pracą wydaje mi się jest podobnie z tą różnicą ,że w swoim zawodzie zawsze są większe szanse na bycie specjalistą :).

Póki co spokojnie nam starcza...Wiecie nigdy nic nie wiadomo z pracą czasem spada, jak to się mówi z nieba, a czasem lata szukania i dalej lipa....

Miło było lecz muszę wybywać.;0 Połowica sie tego domaga.Już połowę garnków spaliłem przez nią.No cóż taka chorobę ma.Wyjdzie z tego tylko kiedy oto jest pytanie.Więc do miłego drogie Panie

życzę miłego dnia :)

To powodzenia, nie spal wszystkich garków ;)

Powodzenia :) Stary Pierdzielu ;)( haha niezmiernie ten nick mnie rozwesela ;) )

fantasmagoria---> Widzę że Ty też nie dzieciata i też nie pracująca ;). A mogę się dowiedzieć gdzie mieszkacie?

Narazie nie dzieciata :) fakt, mieszkamy pod Warszawą,a Wy?

My też pod Warszawą :D. A z której strony? ;)

To doskonale wiesz, jak wygląda praca w Warszawie...

od strony Góry Kalwarii :)

No to nie moja strona ;). Ja od strony wschodniej powiat Miński ;)

Jak czytam Twoje wypowiedzi, to dosłownie identyczne mam przemyślenia ;). Ile masz lat? ;). Sorry że tak wypytuję...

Wiem -zaczełam pracować już w liceum(no może to za wielkie słowo)ale zawodowo też kilka lat i wiem jak to wygląda. Niemniej jednak da się coś interesującego wyszukać tylko osobowość trzeba mieć przebojową ew dobre znajomości,pracy właściwie jest dużo tak naprawdę-tylko pytanie na ile chce się zrezygnować z własnych ideałów i nierzadko czy można schować dumę do kieszeni :).

Tak dokładnie...rzadko gdzie ma się pełną autonomiczność, ale może zbyt idealistycznie na to patrzę...Wiesz ja właściwie teraz nie szukam...zawsze szłam pod prąd, nie dla siedzenie za biureczkiem 8h dziennie i ploteczki biurowe...

Jeśli o metrykę chodzi to wyż demograficzny z końca lat 70 a wiek zacny bo 32 stuknie w tym roku :),natomiast duchem to zupełnie inny przedział wiekowy ;)-ale artystyczne dusze tak ponoć mają :).

Mi stuknie w tym roku 30, więc też prawie w tym samym wieku jesteśmy :), oj duchowo to zdecydowanie inny przedział :D

Ja też nie widzę się docelowo za biurkiem,ale pracowałam tak i do wszystkiego da się przywyknąć -pomijając wyścig szczurów jaki miałam w swojej pracy,to nie wspominam jej aż tak źle,bywało często ,że było mi tam ok,starałam się i robiłam swoje.Tej pracy właściwie zawdzięczam lepsze podejście do siebie , do swojego życia osobistego-nauczyła mnie dystansu i mniej emocjonalnego odbierania różnych syt-pisałam o tym na poprzednich stronach :)

Ja niestety nie przywykam do pracy biurowej...uwielbiałam pracę, że tak powiem w terenie...Ale fakt praca uczy dystansu i jednak mimo wszystko zwiększa poczucie własnej wartości, które już zostaje...

Ooo no proszę- życie zaczyna się po 30 ;) więc wszystko, co dobre jeszcze przed Tobą :) ;).

Ja nadal niezbyt sobie radzę z pytaniami znajomych, rodziny czy pracuję i czemu nie...większość odbiera, to tak typowo stereotypowo że jestem leń, skoro wcześniej pracowałam w dość trudnym zawodzie i jakoś sobie radziłam...

Ja słyszałam że po 40 :D, więc przed Tobą też jeszcze wszystko :D

Wiesz nie planuję swojego życia na najbliższe lata...tzn. wiem co bym chciała, że tak powiem zrobić, ale to wszystko jest takie płynne, życie to szybko weryfikuje, więc nauczyłam się cieszyć sikorką za oknem :)

Tak wiele osób kieruje się stereotypami i nawet nie zdają sobie sprawy jak bardzo słownie mogą krzywdzić innych.Wystarczy ,że ktoś nie pracuje i cała historia jest dla nich jasna,ale przecież ludzie mają swoje osobiste sprawy o których nie muszą mówić,a to często rzuciło by inne światło na syt. No jeśli pracowałaś w trudnym zawodzie i dawałaś radę to gratuluję- możesz być z siebie dumna,a na pytania rodziny,znajomych i otoczenia musisz wypracować własną taktykę ''obronną'',to zabiera trochę czasu i energii,ale da się. Pamiętaj to Twoje życie i Ty masz być w nim szczęśliwa,razem z mężem a nie znajomymi ,otoczeniem czy z kim tam jeszcze. Skoro dawałaś radę w trudnym zawodzie to podejrzewam ,że ''twarda z Ciebie sztuka'' ;) i poradzisz sobie z tym wszystkim.

Że zycie zaczyna się po 40-hmm dobrze wiedzieć,co 10 lat nowy początek-brzmi zachęcająco ;). Ja zawsze bardzo zazdrościłam osbom mającym wytyczony ścisły plan na przyszłość,ale nie każdy to potrafi- ja nie umiem tego za dobrze. Mój mąż jest taką osobą i to mnie bardzo buduje i daje mi poczucie stabilizacji-często dyskutujemy i wspiera mnie w moich poczynaniach,a to bardzo ważne.Nigdy w czasie gdy nie jesten czynna zawodowo nie dał mi powodów do czucia się gorszą itd. Ale gdybym widziała takie sygnały,gdyby mu to przeszkadzało to by to wszystko inaczej wyglądało.

No właśnie, często każda taka historia jest nieco inna, a przecież nie mówi się o tym dogłębnie na prawo i lewo...ja przeżyłam trochę ciężkich przeżyć związanych z pracą, nie wiem czy mnie to usprawiedliwia, ale myślę że jednak trochę blokuje po dziś dzień...Do tego mimo, że jak twierdzi mój mąż mam dużą dozę indywidualizmu, to z drugiej strony jednak dość mocno potrzebuje akceptacji ludzi, a jak wiadomo dobrze wykształcona młoda kobieta niepracująca nie jest powszechnie akceptowana przez społeczeństwo...powoli jakoś układam, to sobie w głowie, ale nadal jak widzę dziwne miny osób na hasło, że nie pracuję, to często mam dziwne odczucia...

podziwiam werbanke i inne tutaj, ktore chetnie sa tymi kurami, mnie brak niezaleznosci, ktora mialam jak pracowalam :( ale wy jakos tego nie odczuwacie...